salonumuzun beyaz duvarları var. gri de olabilir, emin değilim. perdelerimiz uzun ama, upuzun. içine girince insanı ciddiyete zorlayan bir salon değil bu neyse ki. kendin gibi oluyorsun. kendim gibi. kendimiz gibi oluyoruz. kedimiz yok ama. her şeyime alıştın. kedilerime alışamadın bir türlü. geceleri birden uyanıp "seni özledim" diye sarılmalarıma, sen konuşurken gözlerimi gözlerine değil de dudaklarına dikmeme, komplo teorileri yazan yazarlarla yarışacak denli aklıma.. alıştın bunlara ama. kediler olmuyor. perdelerimiz var uzun, içine girip kaybolunacak cinsten. bence, diyorsun, sen çocukken yeterince evcilik oynamamışsın biz evcilik oynamıyoruz ama biliyorsun değil mi? biliyorum, çok iyi biliyorum. ama yine de bazen o uzun perdelerin arasında buluyorum kendimi. annen de vardı hani onları alırken. o perdelerin arasında kaybolduğum gibi sende kaybolmak istiyorum. belki o zaman özlemem seni. kim bilir..
